Ben kucukken Samsun da yasardık…
7 odası olan verendalı kocaman bahce içinde bir evimiz vardı tek katlı…
hanı şimdilerde müstakil denilenden…
hatta içinde sarnıcı , şimdilerin şöminesi eskilerin ocagı bile vardı…
bahcemizde her cesit meyvemiz ve çiçegimiz olur du…
asmadan cardagımız vardı altında yemekler yediğimiz, komsularımızın elinde
kek,çörek, börekle geldiğinde cay içtigimiz…
gece yarılarına kadar korkusuz sokaklarda, bahce içinde oynadıgımız arkadaşlarımız vardı…
babamın babannesi hayattaydı…
ellerimi avuclarının içine alır '' sen hiç evlenme hep annenle babana bak'' derdi..
Her hafta sonu onun yanına köye giderdik..
Bir daha aynı lezzeti hiçbir zaman yakalayamacagımız yemekler hazırlardı bize..
kuzunesinin atesinde. Hemde en sevdiklerimi…
Tavukların yumurtalarını biriktirir, sut mayalar, yogurt , peynir , tereyagı , ayran yapardı..
Bahceden toplardık domates, salatılıgı hatta yıkamadan üzerimize siler yerdik…
bilseydim birdaha o lezzetleri bulamayacagımı daha cok yerdim..
Salatalık yapraklarının arasında salatalık aramanın, bulunca sevinç çıglıkları atmanın
bukadar imkansız olacagını düşünmezdim….
cimlerde uyumanın lüks olacagı, salıncak kurmanın modernleşip hamak olacagını da
hiç düşünemezdim…bizim hep bahcemızde salıncagımız olurdu.
her mevsim agactan toplanacak meyvemızde.. Hormon adını duymamıştık hiç…
yerken korkulmazdı..
hepsini özlüyorum, geçmişimde kalan herkesi de…
ama encok babaannemi.. Aslında babamın babannesi ama bizide buyuttugu için
bizim babaannemizi…
artık içimden köye gitmek gelmiyor. Keyifli ve eglenceli değil artık…
babaannem ve ilginç hikayeleri, lezzetli yemekleri, bizleri gülen yuzuyla karsılayıp,
dualarla ugurlayan kımsede yok artık…
çok sanlıymısım ben keske benım oglumunda boyle bir sansı olsaydı……
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder