ISTANBUL'DA KAR VAR

23 OCAK CUMARTESİ….

Sabah uyandık hava çok soguk ama ben keyifliyim…
uzun zamandır istanbul da görmediğimiz bir manzara var dışarda…
pamuk gibi ucusan kar taneleri…
her yer de ucusuyorlar kelebek gibi kalbıme konuyorlar sankı..
içim kıpır kıpır…
hiç dışarı çıkmadık butun haftasonu evde oturduk…
oglum ilk defa kar gördü çok sasırdı …
sürekli camdan bakmak ıstedi her cama yapıştıgında da
Aaa! Aaa! Hııı seklinde şasırma sesleri vardı dilinde:)
minik parmakları ile dışarıyı gösterip durdu….
butun gün evde olunca yenı yonlerını ogrendik kuzumun…
SAKLANMAK artık bir numaralı oyunumuz:(
korkutucu bu oyun sanıyeler arasında kayboluyor bakıyoruz hiçbir yerde yok…
bütün evde aramaya baslıyor…
* efe , efe , efe nerdesin oglum…
hiç ses yok… panık oluyoruz tabi…efe, efe efe,,, hiç umru değil…
bir bakıyoruz karanlıkda yatak odasındakı perdenın arkasında …
bulunca çok keyifli çıglık çıglıga kacıp kahkahalarla gulumeye baslamış..
bu sahnede kızsam mı gülümseyip geçsem mi bilmiyorum..
ama kulagımda cınlayan gülme sesleri benı çok mutlu ediyor…
camların pervazlarına tutunup camı acıyoruz,
camların pervazlarına tutunup perde arkasına saklanıp tek ayak beklıyoruz…
kuvete saklanmaya calışıyoruz bunlar benı çok ürkütüyor…
daha dikkatlı olmak gerek ama herseyden once ALLAHA EMANET kuzum..