Bir demet karanfil...
sessiz ama buruk bir sevinç...
aynı zamanda uzuntu ve bekleyiş...
nedemek istedigimi sadece ben ve askım anladı sanırım...
bu yıl ki 14 şubat için aramızda konusuyorduk...
bu yıl ne yapsak nasıl geçirsek diye..
arkadaşlarımız , ailemiz gece için öneriler sunmuş düşünüyorduk ..
C.tesi sabah aslında tum bu düşünceleri bıraktık ...
Oglum evimin nese kaynagı yavrum sürekli ve hiç durmadan aglıyor...
sürekli sarılıp kucagımdan inmek istemiyordu...
kımseler dokunsun ,ilgilensin yada onun için birsey yapsın istemiyordu..
ilk anlar çok anlayamadık ama gun yarılanıp halen sıkıntı devam edince doktorun yolunu tuttuk..
Evet Eda ablamız muayne etti ve durum fena...
Benım mınık kuzumun bogazları kırmızı ve kapanmış , kulakları agrıyor ,
ve ateşimiz 38.5 ...
Bukadar acı ve üzüntuyu içimde hissettmeyeli uzun zaman geçmişti...
Efecim dogdugu gunden bu gune hiç bukadar agır hastalanmamış ,
bukadar acı cekıp aglamamıştı:(
Ben bukadar hiç yıpranmamış ve kendimi kötü hissetmemiştim...
İnsanın canı bukadar yanarken kolu kanadı kırıkken askı sevgiliyi düşünemiyor..
C.tesi çok zor Pazar ise biraz daha acı azalmış durumdaydı...
Bu üzüntü ve sıkıntı ıle geçti sevgililer günü...
askımla oglumuz iyileşsin, bir lokma mıgdesine inebilsin diye cabaladık durduk..
Bukadar üzüntümü biraz hafifleten tek sey askımın yanımda olması
ve
kapı aralıgından bana uzattıgı bir demek karanfildi...
tesekkur ederim askım... Benım için en mutlu an oglumun gözünü actıp agrılarının azaldıgı an ve bana o cicekleri uzattıgın kapı aralıgındaki andır...
seni seviyorum:)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder